- Yg. 1931, nr. 2 -

Er is één goede zaak aan de grote economische crisis waarin we ons bevinden: het zendt visuele instructies uit over het kapitalistische systeem, onder wiens heerschappij mensen kunnen sterven van honger naast volledig schuren.

Mensen willen voelen, niet horen. Een voorbeeld, en een eigen, is beter dan tien preken. Zelfs het voorbeeld is over het algemeen niet voldoende als het geïsoleerd blijft. Het moet worden herhaald en opnieuw worden herhaald. Aan het einde van de laatste oorlog was alles vol walging en afwijzing van de waanzin van genocide volgens het principe van omgekeerde selectie. Nooit meer oorlog! Vandaag is die indruk half vergeten. Er is een nieuwe oorlog gaande in Europa, die erger zal zijn dan de vorige. Misschien is dat de laatste, of de voorlaatste.

Ook uit de huidige crisis, de “grootste grote Depressie voor een halve eeuw "(Julius Hirsch), sommigen geloven dat het de definitieve ineenstorting van het kapitalisme zal veroorzaken. We willen niet zo optimistisch zijn; maar zoveel is zeker dat ze hem helpt voorbereiden. Niet leert denken, vragen, twijfelen.

“Mocht het in de twintigste eeuw niet mogelijk zijn dat de menselijke geest, die bijna elk technisch probleem met gemak oplost, die voortdurend nieuwe methoden bedenkt om de rijkdom aan goederen te vergroten, een organisatie van de economie creëert die een probleemloze ontwikkeling mogelijk maakt en ook voor alle mensen echt in het genot van deze rijkdom aan goederen? ”Dus vraag het maar Max Weber in de Zwitserse "structuur" en zal zeker sommigen vragen die anders niet omgaan met problemen van de economische theorie. Een predikant uit de omgeving van Stuttgart, geen socialist, schrijft in de kroniek van zijn gemeente die hij aan het eind van het jaar publiceerde: `` ... Bovendien moet er een orde worden gevonden en vastgesteld, volgens welke de een niet verheerlijkt en de anderen verhongeren, volgens welke het goede van de hele mensen en elk individu en niet winst en verrijking is relatief minder de doorslaggevende en beslissende factor. ”Precies dus wat we hier al elf jaar herhalen. En Hugo Borst, de voormalige commercieel directeur van Robert Bosch AG., ook een socialist, woonde de vergadering acht dagen geleden bij "Stuttgarter Tagblatt" zei: "Het is ... op dit moment misschien wel de laatste test van de duurzaamheid van onze huidige individualistische kapitalistische economische orde ... Economische vormen veranderen en ontwikkelen zich ook." Maar hij vervolgt: "Ik denk niet dat we vandaag al aan het einde van de onze zijn. stand ”,“ omdat onze huidige zwakte en armoede betekenen dat we niet de kracht hebben om een ​​compleet nieuwe, betere orde te scheppen. ”

Deze redenering kan al dan niet juist zijn; In elk geval bewijzen de aangehaalde zinnen dat zelfs in het kapitalistische kamp zelf, om een ​​militaire uitdrukking te gebruiken, het moreel van de troepen begint te wankelen. En dat is geenszins onbelangrijk. Als de vertegenwoordigers van een systeem er niet meer in geloven, dan draagt ​​dit evenveel of meer bij aan het doel dan de aanvallen van de tegenstanders van buitenaf. Denk aan het politieke einde van het Wilhelmine-rijk, dat 1918 zo gemakkelijk omver kon werpen omdat het zijn aangewezen verdedigers al van binnenuit had opgegeven.

De demonstratieles is bijvoorbeeld effectiever dan welke theorie dan ook. En twee keer zo effectief is het voorbeeld, als het wordt ondersteund door een tegenvoorbeeld. Als het waar is dat Russisch vijfjarenplan Om dit jaar te veranderen in het feit dat de productie en distributie van consumptiegoederen, die sindsdien zijn uitgesteld ten gunste van de zware industrie, nu meer naar voren komen, zou dit een slimme zet van de bolsjewieken kunnen zijn, vooral met het oog op de ellende van vandaag kapitalistische landen.

1931, 2 · Erich Schairer