- Yg. 1925, nr. 37 -

De heer von Hindenburg, die tot nu toe alleen bezoeken heeft ontvangen en bezocht, is actief geworden: hij regeert. Hij heeft zijn eerste officiële daad verricht: hij heeft de verordening ingetrokken, waardoor de voormalige officieren van William het recht hadden gekregen om het uniform te dragen.

Eén kenmerk: gewogen en te licht bevonden! Op dit moment, wanneer de behoefte onder de mensen opnieuw toeneemt, slaagt deze “vertegenwoordiger van de wil van het volk”, deze “redder” zo luid geadverteerd, erin om zijn eerste officiële daad te wijden aan de maskeradebehoeften van zijn voormalige collega's. Bovendien hebben we blijkbaar een president van de republiek, die in de eerste plaats uitstekend werk levert aan het gladstrijken van de Wilhelmine-livrei!

Notabene: de wettige regulering van deze uniforme vraag door de Reichstag was aanstaande. Maar de oude officieren hadden gelijk als ze zeiden dat de volksvertegenwoordigers hun niet de licentie zouden geven die ze wilden, het recht om hun livrei te dragen zoals ze wilden. Toen moest de goede Hindenburg in de Reichstag-vakantie de zaak snel nemen en het parlement voor een voldongen feit plaatsen.

En de "democratische" minister van Defensie Geßler, die de ukase moest medeondertekenen, gaf zichzelf ook op om te anticiperen op de beslissing van de volksvertegenwoordigers.

Twee vragen rijzen: kan de Rijksdag alstublieft? En: hoe lang wil de Duitse Democratische Partij zich met deze meneer Gessler in verlegenheid brengen? Wanneer overweldigt ze hem en stuurt hem weg, en geeft ze een gratis pas voor Duitse nationaliteiten?

En meneer Hindenburg? Er groeien geen pruimen aan een appelboom. Zelfs als hij nog zoveel pacifistische tonen klinkt en pacificerende woorden fluistert die hem zijn geleerd, blijft hij nog steeds wie hij was. Helaas is het geliefde uniform, dat in zijn huidige positie niet meer zo vaak mag lopen als hij was om zijn oude collega terug te brengen, een zaak van het hart.

De oorlogsgebrek van het team en de onderofficier moeten daarentegen nog steeds in een armoedige beschaving rondrennen. Het zou ook te gênant zijn voor het Duitse publiek en de individuele welwillende Duitsers om bij elke beurt eraan te worden herinnerd door het zien van verlamde mensen, hinkende, eenarmige, eenogige, hoestende, nerveuze beven in uniform, dat deze ontelbare aantallen deel uitmaken van zichzelf hebben opgegeven voor Duitsland, om ontslag te nemen uit haar dierbare land met een smekende cent.

Het is beter om degenen die - zo gezond! - zorg voor voldoende pensioen om te paraderen in blauw, rood, epauletten en sporen. De Zicht is leuker.

1925,37 · Ix

Hoe kleiner de patriottische wil, hoe groter het nationale gebaar; patriottische vieringen zijn beslist gemakkelijker uit te voeren dan vermogensbelasting.

1923, 9 · Hermann Mauthe