- Yg. 1931, nr. 50 -

De heer Hitler bereidt zich voor op de toetreding. Hij predikt nogmaals geduld aan zijn ongeduldige gastheren; de verschuldigde pogroms moeten weer een beetje worden uitgesteld. Hij wijst zijn ambassadeur aan voor het land dat zijn ziel zoekt, het heilige land van het fascisme: Prins Waldeck-Pyrmont wordt verondersteld zijn vertegenwoordiger in Rome te zijn. Hij stuurt zijn meneer Rosenberg naar Londen, vraagt ​​hem om goed weer en kondigt zijn binnenkort te bezoeken bezoek aan. En hij gaat zelf naar voren: hij praat zelf.

In Hotel Kaiserhof in Berlijn ontving hij de vertegenwoordigers van de Britse en Amerikaanse pers en verzekerde hen dat de nazi's niet zo slecht waren als zij. Toen ze eenmaal aan de top waren gekomen, wilden ze bijvoorbeeld de privéschuld betalen. Wat het Boxheim-document betreft, het was "het werk van een privépersoon, dat tot stand kwam met de medewerking van een informant die ze later aan de politie overdroeg". Hij, Hitler, is legaal, vooral omdat je om zo te zeggen al een voet in de regering hebt. Geen twijfel mogelijk, zegt hij, het is onze beurt; nu of over twee, over vijf of tien maanden. Het communistische gevaar, zegt hij, is verschrikkelijk; je mag blij zijn dat wij nazi's er zijn. Maar wees niet bang: onder onze regering mag de SA geen politie of staatsmilitie worden, zegt hij, ze moeten alleen dienen "om de partij te beschermen" zoals voorheen. Ze zijn zijn verdedigingsmiddelen tegen een socialistische of communistische opstand. Hij zegt, en de Duitse arbeiders hoorden het en namen er nota van: de Oberosaf zelf heeft buitenlandse vertegenwoordigers van kapitalistische belangen verzekerd dat de SA niet tegen het kapitaal moet marcheren, maar alleen tegen de arbeiders. Omdat ze "betrouwbaarder" zijn dan het leger en de politie.

Dus de (staatloze?) Oostenrijkse Hitler begint diplomatieke betrekkingen met het buitenland alsof hij al Duce van Duitsland was. Vriendelijke relaties met buitenlands kapitaal zijn belangrijk voor hem; die voor het Duitse proletariaat zijn nauwelijks hartelijk.

Volgens verschillende berichten lijkt het zeker dat Hitler in Berlijn niet alleen contact zocht en vond met de Engelse en Amerikaanse journalisten, maar ook met het centrum en met vertegenwoordigers van de "economie". Bovendien onderhandelde hij kennelijk direct of indirect met generaal Schleicher - voor wie hij geen onbekende was.

Rechts lijkt men het eens te zijn. En vertrokken? Is het eenheidsfront bezig om te worden? Bereidt de SPD zich voor op weerstand?

Nee. Het lijdt geen twijfel dat de massa sociaal-democratische arbeiders samen met hun klasgenoten willen werken aan een front tegen het fascisme. Maar wie vraagt ​​er naar de massa? De "Welt am Montag" beweert dat de man die in een communistische krant schreef dat het bestuur van de SPD-partij al had besloten tot een "nationale regering" van Braun tot Hitler, de boodschap uit zijn onreine vingers had gezogen.

Maar Severing adviseerde de swastika-activisten in een openbare bijeenkomst (in Leipzig) niet om hun terroristische methoden op te geven: "Dat is de enige basis waarover we het eens kunnen worden en die kan leiden tot een heropleving van Duitsland." , zo niet een alliantie-aanbod?

En niet de "Vorwärts" van 3 december stelde in een groot artikel dat de coalitie met Hitler in principe niet zomaar afgewezen moest worden. Het hangt ervan af hoe de krachten binnen de coalitie zijn verdeeld. En uiterlijk na vier jaar zou het Duitse volk de mogelijkheid hebben om het fascisme af te schaffen: door - nieuwe verkiezingen!

Kan men op zulke opmerkingen hopen dat de leiders van de SPD de beslissing zullen nemen om serieus te gaan tegen het fascisme en tegen Hitler? Nee. De SPD is geen bolwerk tegen het fascisme.

Een bolwerk, ja, meer dan dat: de enige strijdkracht die in staat is om met Hitler en zijn verraderlijke systeem om te gaan, is de arbeidersklasse. Maar hun instemming kan alleen van onderaf komen. Alleen in actieve samenwerking van de proletariërs van beide kampen ligt de overwinning. In het verenigde front van het proletariaat, als alleen de juiste slogans worden uitgegeven, vindt men niet alleen de socialistische en communistische arbeiders, maar ook de kudde van ongeorganiseerde en een groot deel van de christen.

Als de arbeiders verenigd en gesloten zijn, zullen geen nazi-volk hen verslaan. Als Het creëren van het eenheidsfront is het belangrijkste en meest serieuze probleem van onze dag. Misschien zal Hitler's anti-grassroots, kapitaalvriendelijke aanval op de macht het proletarische eenheidsfront van de doop halen. Dan zou zijn bestaan ​​een historische betekenis hebben gehad.

1931, 50 · Max Barth