Veiligheidsvoorwaarde

De afgelopen maanden is een aantal chauffeurs die verantwoordelijk waren voor verkeersongevallen veroordeeld tot zware gevangenisstraffen. En misschien vroegen sommige krantenlezers zich erover af of hadden ze - afhankelijk van hun houding - stiekem zelfs spijt van de veroordeelden. Maar ten onrechte. Want waar we hier mee te maken hebben, is slechts de Duitse vorm van een strijd die al lang hardnekkig en doelbewust in andere landen wordt gevoerd en die onder de slogan “Safety first!” Op Amerikaanse bodem is gezet.

Dat transgressieve zonden zonden zijn tegen de geest van de gemeenschap, dit inzicht moet en moet geleidelijk onder ons heersen. En het is precies de automobilist, die er zo vaak aan gewend is de absolute meester van de landweg te zijn, dat het noodzakelijk is te benadrukken dat voetgangers en fietsers toch ook mensen zijn.

Zoals justitiële kennis leert, is het bijzonder streng voor de leiders van autobussen, en ook dat heeft gewichtige redenen.

Hoe meer mensen rechtstreeks aan de bestuurder van een voertuig worden toevertrouwd, des te groter is uiteraard zijn verantwoordelijkheid. En de bestuurder van een coach is in dit opzicht bijna gelijk aan de leider van een kleine staat, die al zijn krachten en capaciteiten volledig in dienst van zijn land moet stellen, zonder, in de Duitse visie, op zijn minst te denken aan de voldoening van persoonlijke ambitie.

Hij moet geen records willen winnen of verslaan, hij moet niet ten koste gaan van andere wagens uitgerust met een krachtigere motor ten koste van alles, hij moet niet roekeloos inhalen en daardoor het gevaar van een botsing met zijn onberekenbare gevolgen teweegbrengen en zeker niet de negeer de verkeers- en waarschuwingsborden die gelden voor het grote publiek, - in de dwaze waan dat een koets zo groot als de zijne overal het voorrecht heeft. Maar juist omdat de auto waarin hij rijdt groter is dan die van anderen en meer gevangenen telt dan de laatste, moet hij twee keer zo voorzichtig zijn als hij zich niet schuldig wil maken aan een massa-ongeluk.

In sommige opzichten is hij ongetwijfeld slechter af dan de leiders van meer behendige kerels. Sommige wegen, met name in kleinere steden, zijn nog steeds extreem smal en het vereist veel vaardigheid om door een redelijk uitgebreide bus te sturen zonder enige impuls van hen. En het is precies op zulke gevaarlijke plaatsen dat men ziet dat de chauffeurs vaak een tempo bepalen dat hen bang maakt voor louter zicht.

De situatie is echter vergelijkbaar met de onduidelijke delen van de rijbaan, die helaas niet ongebruikelijk zijn in het bestaande wegennet. Iedereen die ze alleen maar probeert in te halen en mogelijk de dienstregeling met een paar minuten verbetert, gedraagt ​​zich bijna gewetenloos en had de langste tijd buschauffeur moeten zijn.

Voor het grootste deel merken de gevangenen van de bus helemaal niets wanneer ze op zo'n manier met hun leven en hun gezondheid spelen. Of als ze het merken, zijn ze waarschijnlijk zelfs misleid om hun leider aan het spoor te houden, inderdaad om hem te versterken in zijn nalatige en frivole manier van handelen, zij het dat ze zo'n bijzondere haast hebben, laat het zijn dat ze gewoon van die geobsedeerd zijn door wat men terecht de autohemel heeft genoemd. En dergelijke passagiers, zij het in mindere mate, worden geconfronteerd met hetzelfde verwijt als hij: het verwijt van gebrek aan consciëntieusheid.

Het is echter belangrijk dat deze zeer moedige mensen er als eerste naar streven om de schuld voor de bestuurder te verleggen wanneer zich een ongeluk heeft voorgedaan. De hoorzittingen getuigen hiervan met een zeer onaangename regelmaat. Want het is verbazingwekkend hoeveel dan plotseling het droevige einde voorzagen en tevergeefs hun waarschuwende stem verhieven.

Meer verantwoordelijkheidsgevoel! Je kunt het altijd herhalen. En: wees voorzichtiger dan de vraag naar verdraagzaamheid!

Veiligheidsvoorwaarde! Dit motto verdient het om bij elke gelegenheid te worden geprint, zelfs voor onze automobilisten - en niet alleen voor de buschauffeurs die het meest worden getroffen. De enorme opleving van het autoverkeer dankzij de zorgzame werkpraktijken van de overheid zorgt voor een strakke rij-discipline, waardoor zorgzaam en zorgvuldig naleven van de verkeersregels noodzakelijk is ten koste van zelfs louter respect voor de landgenoot.

Ons Duitse volk is op zoveel manieren een voorbeeld voor de wereld geworden. Zou het niet mogelijk moeten zijn om dat op het gebied van het wegenstelsel dat voor het heden zo oneindig belangrijk is, het ooit Duitsland in de wereld zou kunnen worden genoemd?

1935, 17 · Franz Krämer