- Yg. 1927, nr. 13 -

13 maart was de nationale rouwdag. Hoe ziet het eruit als je ernaar kijkt in de tijdschriften? Zo:

Berlijn. Plein van de Republiek. Siegessäule. Voordien veertien Reichswehr-soldaten met stalen helmen; iedereen draagt ​​een vlag. Links en rechts van hen een officier met een getrokken spekmes en een te breekbare broek. Ernaast is een Reichswehr-muziek die in de koperblazers blaast. Bovendien - men ziet het niet; maar je weet het, want zonder dat werkt het niet - zonder twijfel het veldgrijze front met gestrekte schapenpoten, gepresenteerd geweer (of bestaat het niet meer?) en met: neus goed!

Omdat, langs de voorkant, onze Hindenburg is, want hij loopt al vele jaren langs de fronten. Enkele weken, dagen, uren later: daar waren geen fronten meer. Ze waren, hm. , , geconsumeerd. Er stonden anderen daar waar hij voorbij kwam.

Nou, zo was het bij ons. Zo is het bij ons; vandaag. Alleen draagt ​​hij nu een geklede jas. De rest is niet veranderd. Achter de soldaten is een vrije ruimte waar verkeer wordt geblokkeerd. De nodige afstand vanwege. Dan komt het volk, maar daarvoor zijn er nog een paar politieagenten. Symbolisch, heel symbolisch: de president van de Duitse volksstaat en zijn volk - ze kunnen niet samenkomen; tussen hen staan ​​het leger en de politie.

Maar voor degenen die daar onder de Victory Column blijven, is dat eigenlijk helemaal goed. Omdat, kijk gewoon naar hen, daar staan ​​ze, blootshoofds, in de stijve, ongemakkelijke zondagse jurk, hun hoed in hun handen en huiverend van emotie, omdat ze Hindenburgs voor zijn soldaten zien rondlopen. En het kleine hart klopt op hen: onze glorieuze stuw! de god die ijzer liet groeien! elk schot een roet en God straft Engeland! Ze huiveren van emotie op het historische moment, en niemand denkt aan degenen die buiten brulden, hun kleine leven spuugden met bloed en maagsap in de Russische bosbodem, groen, opgeblazen en dood met geknaagde tissues in de limoen van Champagne. Ze voelen alleen het moment, alleen dag Moment, dat wordt gefilmd met brassbandbegeleiding, waar ze mogen filmen. En het trotse bewustzijn: ik ben er! maakt haar blij.

Ja, je doet mee. En de volgende keer ben jij er ook. Dan ben je liever ergens anders. Dat zou de enige voldoening voor ons oude muskoten kunnen zijn, maar volkomen voldoende als we ons zorgen maakten over tevredenheid: dat we de volgende keer niet alleen daar zullen zijn, maar ook jullie allemaal: sextans, oudste dochter, eerlijke man en vader van een gezin, hoe je daar staat. Naderhand zullen we helaas niet langer de gelegenheid hebben om op herdenkingsdagen de Hindenburg-paradepaardjes te zien. Het is jammer, is het niet?

1927, 13 Klux