Waar gaat het over

Sociaal-democraten en communisten

- Yg. 1933, nr. 8 -

Alle Pöstchenjäger en Bönzchenaspiranten komen nu in de rangen van Hitler. Hier geloven ze vooral tevredenheid te vinden voor hun privéwensen. Wat numeriek betekent, de appendix Hugenberg, Seldte of zelfs Papen tegenover de Brown Army de Duce? De aantrekkingskracht van het grootste blok zal zich opnieuw bewijzen. Wie heeft, wordt gegeven.

Vandaag al in Regeringscoalitie [van 30.1.1933] Hitler is veruit de sterkste man. Niet vanwege zijn persoonlijke kracht, maar vanwege de massa die achter hem staat en hem blindelings volgt. In de nieuwe regeringscoalitie na de 5. In maart zal hij meer onvoorwaardelijke auss zijn.

Dit is het grote gevaar dat het Duitse volk bij de verkiezingen bedreigt. Het is al moeilijk voor te stellen dat Hitler vrijwillig zijn plaats zou moeten opgeven als de 5. Maart [1933] het kabinet van de zogenaamde nationale concentratie geen meerderheid. Dit is zelfs minder denkbaar als de verkiezingen Hitler aanzienlijk versterken ten koste van zijn bondgenoten.

Duidelijke conflictmogelijkheden verschijnen dreigend aan de horizon.

Het hoeft geen slogan te zijn in een linkse krant dat alles afhangt van het versterken van de Republikeinse partijen bij de verkiezingen. Dat moet je natuurlijk niet uitspreken. De grote vraag is wat praktische manieren zijn om het anti-reactionaire front te versterken.

Het hoogste principe van alle republikeinen moet zijn: om verspilling van macht aan de linkerkant te voorkomen! Het verspillen van geweld betekent echter dat de krachten die zich exclusief tegen de rechten moeten keren, in belangrijke mate door interne strijd aan de linkerkant worden verlamd.

Sommige idealisten propageren een lijstverbinding tussen SPD en KPD. Een nieuwsbrief in deze zin is van twee sympathieke leden van de Nelson-groep, Maria Hodann en Willi Eichler, is verspreid in socialistische kringen. Op dat moment is vastgesteld door een nauwkeurige berekening dat bij eerdere verkiezingen een dergelijke lijstverbinding de "Marxistisch front" zou een stoel hebben gekost. Dit komt door de aard van onze kieswet. Deze kieswet verplicht alle kleine partijen om de verbinding noodzakelijk te vermelden, omdat anders, zoals de am 6. November [1932] de Staat die partij gebeurd, honderdduizenden stemmen vallen gewoon onder de tafel. Maar voor grote partijen helpt de lijstverbinding die ze met elkaar maken niet. Het kan zelfs leiden tot een klein verlies aan mandaat.

Het is niet genoeg dat voorstellen van idealisme geboren en goedbedoeld zijn. Ze moeten ook praktisch zijn. Daarom, zelfs als de lijstverbinding SPD-KPD-stemming mogelijk zou zijn, zou het zinloos zijn. Waarom zou iemand zijn goede kracht inzetten voor een doel zonder doel?

Wat misschien mogelijk en zeker verstandig zou zijn, zou zijn om de broedermoordstrijd te vermijden die bij alle vorige verkiezingen nutteloos zo'n aanzienlijk deel van de krachten van de twee grootste arbeiderspartijen heeft verteerd. Of moesten talloze van hun verkiezingsbijeenkomsten objectieve derden niet de indruk geven dat de verkiezingsstrijd vooral ging over het stelen van zoveel mogelijk kiezers van de SPD door de KPD, en vice versa? Menig arbeider, die walgde van dit spektakel, werd er dus toe gedreven zich van stemming te onthouden, zo niet te stemmen voor Hitlers "arbeiderspartij".

Moet wat tot nu toe is geweest deze keer altijd weer hetzelfde zijn? Moeten KPD en SPD alleen bij de begrafenissen van de slachtoffers van de fascistische terreur afstand doen van hun ontslag?

Vandaag is het belangrijk om de verkiezingscampagne zo te leiden dat de kiezers van de grote socialistische linkse partijen niet de zonden van de andere partij ontvangen tijdens hun belangrijkste verkiezingssessies. Hoe groot de zonden van de SPD en de KPD ook mogen zijn, elk ander aspect moet worden overschaduwd door het gevaar dat in de nabije toekomst ligt, het gevaar van fascistische heerschappij. Als het eenmaal hier is, is het alsof we in Italië zijn: sociaal-democraten en communisten zijn weggevaagd van het toneel.

Blinde ideologie zou zijn om de grote verschillen tussen de SPD en de KPD te ontkennen. Maar beide moeten zich vandaag realiseren: er is een constant risico voor hun leven.

In de massa van de arbeidersklasse lijkt niets meer bevrijdend en stimulerend dan wanneer het gemeenschappelijke leidmotief naar voren zou komen uit alle verkiezingsredes van de SPD en de KPD: de vijand is aan de rechterkant!

1933, 8 Hellmut von Gerlach