- Yg. 1929, nr 45 -
To jest wiatr reakcji
z pleśnią, mrozem i tym podobne;
to burżuazja na tronie,
który wciąż stoi, pomimo tego wszystkiego.
Freiligrath 1848
Czy wiesz, kiedy niemiecka konstytucja została przyjęta przez 1871 w Reichstagu? Ja nie. Nikt nigdy nie wpadł na pomysł świętowania tego dnia jako urodzin Rzeszy Niemieckiej. Jest to znane z powodu 18. Styczeń, dzień, w którym 1871 (po długim targu między książętami) król Wilhelm Pruski w Sali Lustrzanych Zamku Wersalskiego został ogłoszony Cesarzem Niemiec.
Z 1918 jest inaczej. 9. Listopad, kiedy narodziła się Republika, jest krępującym wspomnieniem dla naszych urzędników i urzędników, czymś, co pachnie bolszewizmem. Dlatego wolimy świętować urodziny naszej niemieckiej republiki 11. Sierpień, dzień, w którym Friedrich Ebert podpisał Konstytucję Weimarską w roku 1919.
Dziwne z tym. Ze swoimi radykalnymi żądaniami (lub powiedzmy cicho „sformułowaniami”), takimi jak demokratyzacja i socjalizacja przedsiębiorstw, reforma rolna, Rada Robotnicza Rzeszy, ujednolicona szkoła w sensie łamania wszelkich przywilejów edukacyjnych itp. Itp., Mogły mieć rewolucyjny efekt i wpływ - w listopadzie 1918. W sierpniu 1919 został całkowicie wykluczony. Prawa, jak słusznie uznał Lassalle, są skuteczne tylko jako wyraz relacji prawdziwej władzy; ale ci, którzy upadli, przesunęli 1919 tak daleko w prawo, że na papierze mogli zachowywać się radykalnie bez strachu, ponieważ wiedzieli, że papier jest cierpliwy, że nie zjem zupy w połowie tak gorącej, jak gotowali było. (Krótko mówiąc, nie „gotowali” się w tym czasie, tylko „gotowali na parze”). Choć może to zabrzmieć groteskowo: każdy, kto poważnie chciał wprowadzić konstytucję weimarską zgodnie z literą i swoim duchem, mógł zrobić to dzisiaj tylko za pomocą środków dyktatury proletariackiej i odwrotnie, byłoby to całkiem godne szacunku osiągnięcie dla dyktatury proletariackiej, nawet dzieło Weimara (przeczytaj to uważnie!) w rzeczywistości.
Co było przed 11 lat temu 9. Listopada? Dzień radości i wyzwolenia, radości, która zmiotła nawet szerszą burżuazję. Jaki jest dziś dzień pamięci? „Śmiech i bolesny wstyd.” Kim powinien być dla nas? Dzień kontemplacji i refleksji nad tym, co przeoczyliśmy, refleksją nad tym, co możemy dziś zrobić.
Burżuazyjna legenda, 9. Listopadowy 1918 nie był dniem rewolucji, ale tylko dniem upadku, musi się spotkać ostro. Ma prawdziwy rdzeń tylko w takim stopniu, w jakim we wszystkich rewolucjach (np. 1789, 1848, 1871 we Francji, 1917 w Rosji) kryzysy gospodarcze, głód, upadki wojskowe dały ostatni impuls do otwartych zawirowań. Ale upadek wojsk i niemiecka oferta rozejmu padają już w pierwszych dniach października, a proklamacja Republiki w Monachium na 7. Listopad miałby miejsce nawet bez powstania żeglarza w Kilonii. Wszędzie było to możliwe, jako niezbędna reakcja na cztery lata nieludzkiego ucisku, nie była to praca jednej partii lub grupy (w tym czasie było niewielu spartakusów, SPD, a nawet USP), ale tylko praca szerokich mas. Kiedy Philipp Scheidemann - cokolwiek innego niż rewolucjonista - proklamował Republikę Niemiecką z balkonu Reichstagu, było to jedynie formalnością (lub środkiem zapobiegającym ogłoszeniu Republiki Radzieckiej przez Liebknechta?), Bo bataliony robotnicze od dawna rządziły Zamówienia partii z ich fabryk wkroczyły do centrum miasta, na ulice Berlina.
Jednak zaledwie kilka tygodni wcześniej wicekanclerz Payer wyraził księciu Maxowi odrazę do systemu parlamentarnego według wzoru angielskiego, jego partia (Progressives, teraz Demokraci) oparła się wyborom kobiet i aż do czołowych socjaldemokratów poczuł, że że ostateczna forma rządu musi najpierw zostać podjęta przez Zgromadzenie Narodowe. To, jak zdecydowałoby się - bez poprzedniej rewolucji - wydaje się wątpliwe - a właściwie już nie wątpliwe. Pan Payer rzeczywiście wypowiadał się w duchu swojej partii, która w swoim programie w żadnym wypadku nawet monarchii parlamentarnej, ale tylko konstytucyjny (rozdział władzy między księciem a ludem) domagał się, a ich następcy, Demokraci, nawet w Weimarze pół głosują na Schwarzweißrot. Prawdopodobnie miałoby to miejsce, gdyby sprawy były czysto legalne, w rodzaju Reichsverweserschaft, a jak coś wyrasta, widzieliśmy na Węgrzech.
Milukow wspomina w swoich wspomnieniach, że w październiku 1917, na kilka dni przed rewolucją bolszewików, generał Białej Gwardii Korniłow Kiereński zaproponował osiedlenie się w Petersburgu i uporządkowanie. Chociaż woda już była w jego gardle, socjalista Kierenskij nie mógł przestać wypuszczać żołnierzy Korniłowa na robotników. Nasz Noske miał tam mniej skrupułów, a generał Groener miał 1918 w grudniu i 1919 w styczniu, aby dokładnie „uporządkować” w Berlinie.
Pobożna legenda, że Ebert, Noske i Groener uratowali Niemcy przed bolszewizmem, jest już obalona przez fakt, że w tamtych czasach w Niemczech prawie nie było komunistów. We wszystkich radach robotniczych i żołnierskich większość socjalistów miała przeważającą większość, a kiedy większość ta została zbuntowana z fabryk i koszar, stało się tak tylko dlatego, że większość ta rozczarowała nawet najskromniejsze drobnomieszczańskie oczekiwania. O co w tamtym czasie zadeklarowali przedstawiciele ludu. Na przykład prawo głosowania za kobietami i młodzieżą zostało łatwo pochłonięte przez Zgromadzenie Narodowe, które poważnie wątpi, że oznaczałoby to również wywłaszczenie książąt, zniesienie szlachty, zniszczenie właścicieli ziemskich na Łabie Wschodniej, a przede wszystkim stworzenie państwa unitarnego, jeśli oni znalazłby te reformy, połknąłby!
Nie zarzucamy tej rewolucji, że nie zaczyna się towarzysko w ogólnym chaosie, ale nie była to nawet radykalna rewolucja burżuazyjna. Obejmowałoby to jednak utworzenie absolutnie republikańskiej Reichswehry - jeśli ktoś już nalegał na Reichswehrę - i zdecydowanie republikańską oficjalność. Mówi się, że brakowało niezbędnych ludzi. Może tak być w przypadku przynależności do partii socjaldemokratycznych, ponieważ przecież żaden socjaldemokrata nie mógł zostać urzędnikiem ani zdobyć oficjalnej wiedzy przed wojną. Ale nie miało to większego znaczenia dla niższych urzędników państwowych, którzy dotychczas byli w większości apolityczni lub mieli polityczną opinię swoich przełożonych; Radzili sobie również stosunkowo dobrze w Kapp Putsch, ponieważ nikt nie chciał stracić pozycji. (Jak by to było dzisiaj?) Było wystarczającej liczby rzetelnych republikanów, kupców, nauczycieli, lekarzy, którzy dokładnie wkroczyli do aparatu administracyjnego podczas wojny lub przynajmniej uzyskali warunki do szkolenia, aby obsadzić środkowe, a przede wszystkim wyższe stanowiska urzędnicze. Republika (z wyjątkiem Erzbergera) wyrzekła się tych ludzi, nawet jeśli byli to Walther Rathenau i Hugo Preuss (jeden został zabrany za późno, drugi zbyt szybko odciął); Umieścił nawet stanowiska, które nie posiadały specjalistycznej wiedzy, ale tylko tolerancyjne maniery, i wolał zwalniać oficerów za rzetelnych republikanów, zapewniając w ten sposób reakcyjny aparat administracyjny, który mógłby sabotować całe ustawodawstwo.
Trzeba przyznać, że teraz, po latach 11, zaczyna się zauważać popełniane błędy, a jeszcze bardziej stopniowo, aby naprawić, przynajmniej w niektórych miejscach. Czy reakcja pozostawia nam na to czas? Opiera dłoń na gardle Republiki, a z Austrii wieje silny wschodni wiatr. Od św. Heleny Napoleon czerpie zyski, za sto lat Europa będzie republikańska lub kozacka. Wkrótce zostanie podjęta decyzja dla Europy Środkowej.
1929, 45 Fritz Edinger