Achim Wörner, 11 maja 2012

Stuttgart - Gdzie ja jestem? „Stacja główna, wyjdź w kierunku jazdy, w lewo, głośnik przykuty jest do mojego aparatu słuchowego. Wyskoczyłem z super pociągu do metra w Stuttgarcie. „Jesteś teraz w słońcu, piękna, jak cię kiedykolwiek widziałem ...” Och, Karl Gerok! ”Tak zaczyna się nagradzana historia, która ukazała się pięć lat temu w Stuttgarter Zeitung. Martin Hohnecker, autor, podejmuje osobistą wyprawę w rok 2022 przez futurystyczne labirynty tunelowe i betonowe góry miejskie. Jako X-letni mężczyzna 83, więc fikcja, wędruje przez raj Einundzwanziger nowej stacji centralnej i stara się znaleźć sposób na wyjaśnienie siebie: „O Karl Gerok! Nix Sonnenglanz, ogromne oświetlone smażone jajka oświetlają toczące się pociągi, biegających podróżników, wąchające smażone puby. Oha, to przyciągające wzrok żaby, „wizytówki” miasta od dołu - a ja jestem na środku stacji zerowej energii, gdzie życie toczy się jak po szynach. Tylko ja chcę się wydostać, jak Orfeusz ze świata podziemnego. ”

Martin Hohnecker już tego nie doświadczy. W ostatnią niedzielę wieloletni lokalny szef kuchni i zastępca redaktora naczelnego Stuttgarter Zeitung jest zaledwie kilka tygodni po swoim 73. Urodziny umarły na raka. Nabożeństwo żałobne odbyło się w środę na jego ostatnie życzenie w najbliższym kręgu rodzinnym w jego miejscu zamieszkania we Freiberg-Heutingsheim w powiecie Ludwigsburg.

Martin Hohnecker ukształtował StZ, gdzie pozostawał lojalny wobec 2004 nawet po przejściu na emeryturę, przez ponad cztery dekady jak żaden inny redaktor. Był wirtuozem języka, doskonałym pisarzem, ulubieńcem czytelników, innowacyjnym, kreatywnym umysłem. Dał długo kwestionowanej kolorowej fotografii miejsce w renomowanej gazecie i dał lokalnej kulturze własne podium. I odegrał kluczową rolę w wielu ważnych decyzjach strategicznych wydawnictwa, a także w rozwoju raportów w powiatach wokół Stuttgartu - wszystko w celu wzmocnienia roli StZ jako wiodącej krajowej gazety, a jednocześnie w stolicy kraju i całym regionie mocno zakotwiczone.

Właściwie to Martin Hohnecker dołączył do 1. Kwiecień 1969 chce pozostać w redakcji w Badenii-Wirtembergii tylko dwa lata, przynajmniej taki był jego zamiar. „Fakt, że pryncypialny Schwabe zapomniał o swoich zamiarach i prawie całe swoje życie dziennikarskie spędził w Stuttgarter Zeitung, był wielkim szczęściem dla gazety”, napisał były redaktor Peter Christian jako „wysoki” ausschied ausschied - i prawdopodobnie dla niego ”.

Hohnecker, syn architekta, przybył do 9. Kwiecień 1939 w pietystycznym Korntalu. To ukształtowało jego podejście do życia. Oznaczało go głębokie poczucie obowiązku. Jednocześnie miał wspaniały dar autoironii i namacalny, czasem niepoważny, ale nigdy nie raniący humoru. Po ukończeniu szkoły średniej udzielił, według własnej spowiedzi, „pstrokatej roli jako robotnik, opiekunka do dziecka, fotograf i muzyk”. Następnie kształcił się w księgarni w Bubenbad we wschodniej części Stuttgartu do wydawnictwa. Ale wkrótce zainteresował go dziennikarstwo. „Po dwóch latach praktyki zawodowej, dość”, zauważył w życiorysie na adres Josefa Eberle'a, który kierował StZ jako wydawcą przez prawie trzy dekady i ucieleśniał: „Podczas przerwy na lunch telefonicznie z gazetami Nordwürttembergs: Kto szuka wolontariusza? „Ludwigsburger Kreiszeitung” początkowo otrzymał kontrakt, ponieważ nie dekorował się dawno temu, ale 1969 już przeszedł na StZ. „Mam nadzieję, że uda mi się sprostać oczekiwaniom” - napisał do Eberle Hohnecker. „I tak dołożę starań”.

Eberle i jego wieloletni współredaktor Erich Schairer Hohnecker czuli się w duchu bliskich więzi. Zawsze troszczył się o tradycję i wartości gazety, która, jak to ujął jej ojcowie założyciele, oznaczała wolne słowo, niezależne stanowisko, tolerancję, sprawiedliwość i praktyczną pomoc, jak to kiedyś ujął. Od samego początku Hohnecker uzyskał pełne wykształcenie, a jego mądrość była warunkiem pewnego osądu. Był wykształconym obywatelem starej szkoły. Miał wiedzę nie tylko w zakresie ducha, ale także szczegółów: czy to w zakresie historii miasta i kraju, czy to w polityce, pogodzie, literaturze, sprawach biblijnych, muzyce lub winie, i dobrym jedzeniu , Jego miłość należała do jazzu.

„Co odróżnia konesera wina od zwykłego osoby pijącej wino?”, Zapytał i natychmiast odpowiedział: „Że chce połączyć zapach, smak i połykanie ze świadomością: Skąd pochodzi sok z winorośli, jak jest przechowywany, które są najlepsze Lata? ”Hohnecker zawsze chciał dokładnie wiedzieć. Ta szczerość, jego własne zainteresowanie tematem, był w stanie przekazać czytelnikom, jak niewielu innym w redakcji. Ponieważ szeroka wiedza połączona z nim w niezwykły sposób, z wybitną ekspresją i darem nigdy nie popadania w akademicki ton. Poza zwykłą prozą dziennikarską ze względu na zgiełk codziennej transmisji gazet, w archiwum StZ z pióra Hohneckera znajduje się bogactwo literackiej jakości.

Zwłaszcza w swoich połyskach, które zawsze pojawiały się w soboty, odnalazł swój własny styl, swój własny język, dzięki czemu utwory są niepowtarzalne. Legendarny to na przykład kolumna o ówczesnym przywódcy Querelenie w Muzeum Historii Naturalnej, w której pozwolił dinozaurom wydanym w „Turmoil in Stuttgart Jurassic Park”: „Myślę, że stoję w lesie”, warczy starczego leśnego słonia, jego lewy kieł wciąż brakuje w trawertynie Cannstatt. „Idzie do szpiku kości, ciągła zmiana personelu.” - „Tak”, jęczy pogrążony w wzdęciach piżmak, „jakoś tutaj śmierdzi ogromnie”.

Martin Hohnecker był obdarzony wieloma talentami. Z perspektywy czasu wydaje się logiczne, że wspiął się niezwykle szybko w hierarchii redakcyjnej. Zwłaszcza, że ​​zawsze poprawnie ubierał się w marynarkę i krawat, również z wyglądu wykonany „bella figura”. Wcześniej podszedł do naczelnika biura okręgowego - i od samego początku podkreślał jego oficjalne zrozumienie, a mianowicie bezwarunkowe „dzieło” redakcyjne, bez którego nigdy by się nie handlował. W ostrym liście do wydawnictwa skarżył się 1970, że zagraniczni redaktorzy nie mają automatycznej sekretarki i tylko dwie linie telefoniczne. Jednocześnie skierował 80 Mark z powrotem do gazety ze specjalnej wypłaty „aby pokazać, jak ważna jestem dla lepszych warunków pracy dla moich kolegów i jak mało mam skłonności do żądania”. Zazwyczaj Hohnecker.

1974 przeniósł go na pięć lat do oddziału StZ w Ludwigsburgu, unikając nadmiernej ilości pracy organizacyjnej. „Mówiąc wprost, pomieszał scenę wspólnoty, ku zadowoleniu czytelników i często z przerażeniem establishmentu”, jak stwierdził były redaktor naczelny Christian. Tu i tam pismo musiało mieć dla niego również coś z higieny osobistej. Ponieważ później - jako dyżurny kucharz, a od połowy lat osiemdziesiątych jako lokalny szef kuchni - Hohnecker musiał ukończyć codzienną trasę ze swojego domu we Freiberg am Neckar do redakcji w Möhringen. Nierzadko podróż dotarła do tortur zatorowych, co natychmiast znalazło odzwierciedlenie w prześcieradle. Pisemne kroniki przestoju nie są policzone, ponieważ autor - jakkolwiek zawsze się denerwuje - cel zawsze osiągany, więc także na 25. 2002 września: „Zegar 12.25. Przybył na parking na północ od domu prasowego. 35 kilometrów w cztery godziny. Juhu, historia. Zegar 13. W stołówce towarzysz podróży i kolega G. powiedział, że zjechał z autostrady przez zjazd policyjny i w ten sposób wygrał godzinę. Ostateczne załamanie nerwowe. ”

Martin Hohnecker zdobył wieloletnią służbę w wielu dziedzinach, choć to żałosne. Od czego zacząć, gdzie się zatrzymać? Jako autor był i pozostaje wzorem dla wielu dziennikarzy, nie tylko w StZ. W końcu nauczył się na seminariach na Uniwersytecie Hohenheim i Stowarzyszeniu Wydawców w szkoleniu młodych talentów. W razie potrzeby poradziłby sobie z potężnymi w mieście i regionie - w subtelny sposób, na przykład, gdy naśmiewał się z codziennej rutyny szefa policji, przerywanej kilkoma oficjalnymi spotkaniami i wieloma przerwami, lokalny reporter w kręgach poważnie położył na papierze. Już nagłówek był o sarkastycznych lakonikach: „ze stresu prezydenta”. To siedziało.

Hohnecker, który promieniował światowymi manierami, wolał folię od szabli - i dzięki temu zyskał szacunek. Nawet w redakcji mógł w razie potrzeby nadać surowemu nauczycielowi patriarchalny zwyczaj. Rękodzieło było dla niego obrzydliwością. A gdy uwagi poszczególnych kolegów na konferencjach groziły, że będą zbyt długie, zaczął nerwowo machać piórem.

Nie było to w żaden sposób sprzeczne z zachęcającą i troskliwą naturą, którą dał wielu kolegom i jego silną pasją społeczną. Świąteczna kampania StZ „Pomoc dla sąsiada” była sprawą serca, której poświęcił się z wielkim dobrowolnym zaangażowaniem. Tak więc przez lata był w czołówce pomagając potrzebującym w mieście i regionie kwotą 18 milionów euro. Hohnecker był również w stanie rozgrzać się dla ludzi o bardzo odmiennych poglądach, więc kultywował intensywną, bynajmniej nie bezkrytyczną relację z buntownikiem Remstal Helmutem Palmerem. „Nie należy gryźć ręki, która go głaska”, dał mu to raz. I radził młodym ojcom w redakcji, aby nie przesadzali z pracą, ale też poświęcali czas rodzinie - prośba, którą rzadko wypełniał, a jego zdaniem zbyt rzadko.

W swojej wizji Stuttgartu 21 autor Hohnecker ostatecznie ucieka z miasta. „Ulga po zmartwychwstaniu na stacji Feuerbach”, pisze w swojej historii: „Hurra, przynajmniej tu wszystko jest tak, jak kiedyś.” Od niedzieli nic nie jest jak wcześniej: Martin Hohnecker, żona i syn i rodzina z ukochanymi wnukami Paulem i Emma wychodzi, poszła do innego świata. On zaginie. Jego ślady pozostają.

Quelle: https://www.stuttgarter-zeitung.de/inhalt.martin-hohnecker-ist-tot-grandseigneur-mit-spitzer-feder.2ba48f84-475c-4df3-88af-fec4ddf0d6b8.html