Dlaczego nie zostałem pastorem

- Yg. 1921, nr 20 -

Spowiedź

1. Wniosek o zwolnienie. „Ponieważ nie mogę już pogodzić tego z moimi osobistymi przekonaniami, po kolejnym odejściu z lokalnej administracji administracyjnej ciąży na mnie obowiązek posługi Kościołowi protestanckiemu w Wirtembergii, który wówczas lekkomyślnie przyjąłem i który został już kilkakrotnie naruszony podczas mojej poprzedniej działalności kościelnej. Proszę konsystorza o zwolnienie mnie z tej posługi po zakończeniu mojego przydziału.

Eßlingen, 5. Grudzień 1911
Erich Schairer,
Profesor Eßlinger Lehrerseminar. ”

2. Formuła przysięgi. „Jako zatrudniony urzędnik parafii (administrator parafii) zobowiązujesz się lojalnością zamiast przysięgi: Jego królewskiej mości, naszemu najłaskawszemu królowi i panu, być lojalnym i posłusznym oraz wykonywać wszystkie obowiązki związane z twoim stanowiskiem w kościele, szkole i opiece duszpasterskiej zgodnie z przepisami praw i obrzędów , a także postępować zgodnie z poleceniami przełożonych z należytą starannością, sumiennością i dokładnością. W szczególności podczas wykładów kościelnych i religii będziecie trzymać się Pisma Świętego i nie pozwolicie sobie na jakiekolwiek odstępstwa od ewangelicznego terminu doktrynalnego, ponieważ jest on szczególnie zawarty w spowiedzi augsburskiej. W ciągu swojego życia będziecie uważać, aby nie urazić ani nie urazić, starać się o satysfakcję przełożonych oraz o szacunek i miłość wspólnoty poprzez nienaganne, pokorne i filantropijne postępowanie. Będziesz starał się we wszystkim postępować zgodnie ze swoim obowiązkiem i ośmielisz się odpowiadać przed wszechwiedzącym Bogiem.

Eßlingen, 21. Sierpień 1909 t. E. Schairer.

Z Wyznania Augsburskiego. „Przede wszystkim jest nauczane i jednomyślnie utrzymywane, że jeden jest zjednoczoną boską istotą… a jednak są trzy osoby w tej samej zjednoczonej boskiej istocie… Nauczono nas również, że po upadku Adama wszyscy ludzie… są poczęci i rodzą się w grzechach, nie ma prawdziwej wiary w Boga mógł mieć z natury, że ten sam ... grzech pierworodny był prawdziwym świadkiem i potępiał wszystkich, którzy nie narodzili się ponownie pod wieczną anornem Bożym, a więc nie przez chrzest. Uczy się również, że Bóg Syn stał się człowiekiem, narodził się z czystej Dziewicy Maryi ... że będzie ofiarą nie tylko za grzech pierworodny, ale także za wszystkie inne grzechy i odpokutował za gniew Boży. Podobnie: ten sam Chrystus zstąpił do piekła, prawdziwie zmartwychwstał trzeciego dnia, wstąpił do nieba, siedząc po prawicy Boga ... Dalej, że ten sam Pan Chrystus w końcu przyjdzie publicznie sądzić żywych i umarłych ... Z Wieczerzy Pańskiej W ten sposób uczy się Pana, że prawdziwe Ciało i Krew Chrystusa jest naprawdę obecna pod postacią chleba i wina podczas Wieczerzy Pańskiej, a tam jest rozprowadzana i zabierana ... Naucza się również, że nasz Pan Jezus Chrystus w dniu ostatecznym ... bezbożni ludzie i diabły będzie skazany na piekło i wieczną karę ...

Kiedy, świeżo po studiach, zostałem zatrudniony jako „asystent parafii” latem 1909 roku i zostałem uroczyście wyświęcony w Eßlinger Stadtkirche, prawie nie myślałem o treści powyższego obowiązku, mimo że znałem augsburskie Wyznanie Wiary. Większości z tego nie nauczyłem się na pamięć zbyt długo przed egzaminami, oczywiście bez zaakceptowania tego przez chwilę dla siebie. Trójca, grzech pierworodny, wcielenie Syna Bożego, ofiarna śmierć, piekielna wędrówka, zmartwychwstanie, powtórne przyjście, wieczne potępienie, przemiana podczas Wieczerzy Pańskiej - wszystko to było dla mnie przesądem, w najlepszym wypadku symbolem, ale nie „prawdziwym”. Naprawdę nie uważałem wiary w te „fakty zbawienia” za decydujące w sprawowaniu posługi duszpasterskiej. Ale kiedy zacząłem wykonywać swoje obowiązki, wkrótce wpadłem w paskudny dylemat. Z jednej strony byłam zobowiązana do ciągłego wkładania tych zdań do ust podczas czynności urzędowych, które tak naprawdę były dla mnie tylko pustymi formułami i nie odważyłam się tego pominąć; z drugiej strony, starałem się nie mówić w kazaniach i lekcjach niczego, czego nie potrafiłbym dokładnie sobie przedstawić. W ten sposób natknąłem się na formuły liturgiczne, Credo itp. Ci podobni coraz częściej pojawiają się jako bardzo żałosny, pozbawiony charakteru kapłan, jako aktor, który szydził z tego, co dla innych było święte; podczas gdy w moim własnym przemówieniu częściowo zdawałem sobie sprawę, że naruszam swój obowiązek, ponieważ milczałem o tym, co powinienem był powiedzieć, ale częściowo starałem się wyrazić siebie w taki sposób, żebym sam mógł zrozumieć coś przez moje słowa, w które „wierzyłem” „, Podczas gdy publiczność prawdopodobnie pomyślała o czymś zupełnie innym. W końcu to było dla mnie najbardziej zawstydzające, bo do tej pory moją główną dumą było to, że przynajmniej byłem uczciwym facetem. Czułem, że gram postać niejednoznaczną, że wkraczam na ścieżkę, na końcu której być może straciłem do siebie szacunek. Po 14 miesiącach pracy duszpasterskiej szybko ją opanowałem, gdy pojawiło się stanowisko administratora w kolegium nauczycielskim. Przyjąłem to, ciesząc się, że na razie zwolniono mnie z obowiązków kościelnych. W tym czasie poznałem Christopha Schrempfa, przeczytałem jego pisma, wysłuchałem jego wykładów i mogłem osobiście z nim porozmawiać. Jego osobowość była dla mnie objawieniem: wyraził to, co do tej pory czułem na wpół nieświadomie, wyciągnął wnioski, których zamierzałem uniknąć. Teraz obiecałem, że nie będę nosić sukni w przyszłości.

Kiedy przyszedłem na zwolnienie ze służby kościelnej, wyraźnie akredytując to, co sam miałem do powiedzenia w sprawie rażących niemieckich krzywoprzysięstw, oczekiwałem przynajmniej, że władze poważnie za to zarzucą mi - opóźniona otwartość , Co się stało Pan Prałat X. - Właściwie to zapomniałem jego nazwiska, pamiętam tylko, że umarł - poprosił mnie o wycofanie mojej petycji i wezwał mnie, abym nie zrobił tak radykalnego kroku. Najpierw powinienem złożyć wniosek o urlop, chciałbym dać jeden, dwa lata urlopu; wtedy mogłem pomyśleć jeszcze raz. Odmówiłem szorstko; Mój szacunek dla tego kościoła, który nie tylko nie wpadł na „krzywoprzysięstwo”, ale raczej zachęcił go do kontynuowania, spadł do zera.

Później czasami pytano mnie, czy nie żałowałem rezygnacji z posługi duszpasterskiej. Pewien duch w mojej piersi już szeptał mi tu i ówdzie: Osiołku, jak dobrze mógłbyś go mieć teraz, jak miło mógłbyś siedzieć z rodziną gdzieś w Hohenlohe, na jednym z tych cudownych starych miast, Oehringen, Waldenburg, Weikersheim, Langenburg i jakie są ich imiona, na których ścianach płynie ten straszny czas, prawie ich nie mocząc! Jak miło jest mieszkać w tak fajnej plebanii, za nią marzycielski ogródek plebanii z grządkami warzywnymi, krzewami, szparagami i przytulną altaną! Mała oficjalna sprawa jest łatwa do załatwienia, masz swoje książki, wino w piwnicy, wesołe spotkania z dygnitarzami, wieczory w kręgle, czasem niewinna gra, wycieczka, spacer na obiad; spokojnie, wygodnie i niczym niezakłócony toczyć swoje życie w znanych utworach, zanurzonych w nastroju Mörike i Gäweles. Mogłeś to mieć, straciłeś to, potrójne bydło!

Tak, pozwoliłem temu pływać. Ale nie żałowałem, ani przez chwilę.

1921, 20