- Yg. 1925, nr. 24 -
Een paar jaar geleden was er een politiek linkse partij in Berlijn, wat niet bepaald een van de meest bevredigende fenomenen van de Duitse pers was, omdat het onder andere zijn beroep zag en schandalen uit het leven van de "maatschappij" op een lelijke manier aan het publiek bracht , Krantenkoppen als "The Love Nest in Budapest Street", "The Hooker Market on the Kurfürstendamm", "The Headmaster with the Riding Whip" en andere dergelijke rozijnen waren aan de orde van de dag. Zelfs als men ervan uitgaat dat deze sappige sauzen alleen werden geserveerd met de bedoeling om zoveel mogelijk tijdgenoten te verleiden het pacifistisch-radicale politieke artikel te lezen dat de rest van de krant vult, kan men niet ja zeggen en er amen aan geven. Want hoewel in goede wil de goede wil het middel tot op zekere hoogte kan heiligen, schaadt het slechte middel altijd het doel, omdat zij worden aangetrokken tot wie het kwade middel het juiste doel is, terwijl de anderen tot wie het behoort Adverteerders komen zelfs aan, rillend van het stinkende aas.
Deze "Free Press" en vooral de editor Heinrich Wandt Natuurlijk was de rechterlijke macht van onze "Republiek" een doorn in het oog, minder - natuurlijk - vanwege het schandalige artikel, dan vanwege de politieke richting. Men was er vreselijk op gebrand om de man bij de eerste gelegenheid op de liquidatie te grijpen. Deze kans duurde niet lang: Wandt had een boek genaamd "Legend Gent" waarin hij met precieze datums en datums een aantal van die typische gevallen uit het zware leven achter het front beschreef, degenen die in oorlog waren was, weet uit verhalen en persoonlijke inzichten. Het gebeurde dat hij sommigen van Prins Reuss de schuld gaf, die allemaal Heinrich's werden genoemd, en alleen door hun aantal verschilden - in wat een ander van zijn familie had gedaan. Heinrich de zevenennegentigste, ten onrechte in het boek genoemd in plaats van Henry de zesennegentigste, klaagde over belediging, en Wandt, die onmiddellijk zijn fout had erkend en hem had verzekerd dat hij niet de eiser bedoelde, maar de ander, kreeg een half jaar hole.
Maar de rechterlijke macht rust niet totdat ze haar slachtoffer aan de kraag heeft, zo de moeite waard. Ze zoekt, zoekt en vindt. En in het jaar 1923 had ze wat ze nodig had.
Omdat Wandt ooit schuldig was aan diefstal. Iemand heeft een document gestolen uit het Reich Archief, dat een bijdrage was aan het Vlaamse beleid dat we tijdens de oorlog hebben gevoerd, en heeft het aan Wandt gegeven. Wandt kreeg twee jaar gevangenisstraf voor deze zaak. De straf werd echter opgelegd met nog eens vijf jaar gevangenisstraf voor "verraad" tot een totale straf van zes jaar gevangenisstraf. Sinds december zit 1923 in de gevangenis.
Hoe zit het met dit "verraad"? Het is hetzelfde document dat de extreem zware straf van twee jaar gevangenisstraf voor diefstal uitsprak. Dit document moet namelijk aan de Belgische auteur Dr. Wandt worden gegeven na aanvaarding van het Reichsgericht - hij ontkent het zelf. Wullus, die het herdrukte naar 1921 in een boek getiteld "Flamenpolitik, Suprême espoir allemand de domination en Belgique".
De inhoud is, zoals de senaatspresident Freymuth aangeeft in de "Friedenswarte", het transcript van de hoorzitting van een leider van de Vlaamse partij in Duitse gevangenschap door een Duitse kapitein. De hoorzitting vond plaats op de 24. September 1918 vond plaats.
Het is geen geheim dat de gezaghebbende Duitse autoriteiten tijdens de oorlog vriendschap en hulp verleenden aan de Vlaamse autonomisten. Het document stelt dat het uiteindelijke doel van het beleid van de 'activistische Front Party' in het Belgische leger is om een autonoom Vlaanderen te vestigen binnen een vrij België en een vredesakkoord te sluiten tussen dat België en Duitsland. Dit was een eis die noch de Vlaamse beweging kon ontmaskeren (want in België kregen ze veel slechtere doelen), noch de Duitse autoriteiten (of althans voor de Duitse annexationisten, die heel België wilden verslinden met hun haar en hun haar).
Niettemin heeft het Reichsgericht de - veronderstelde, onbewezen - openbaarmaking van dit document aan een buitenlandse schrijver gestraft als verraad met vijf jaar gevangenisstraf. Dr. Wullus heeft in een open brief van de 23. Maart 1924 en meer recentelijk in een brief aan het (Belgische) ministerie van Justitie en een notitie in het "Nation Belge" van de 3. April 1925 verzekert dat Wandt onschuldig is aan de openbaarmaking van het document.
Het is vooral vreemd, inderdaad schandalig, dat de redenering van het oordeel tegen Wandt is. Als lid Levi op de 10. In de Reichstag heeft het Reichsgericht de volgende overweging gegeven: "Cruciaal was dat het verraad van het document tegelijkertijd de Belgische persoonlijkheden verraadde waarmee de Duitse regering tijdens de oorlog had gecommuniceerd. Als onze regering deze mannen voor eigen doeleinden zou kunnen herplaatsen, wat gemakkelijk zou kunnen gebeuren in het geval van een verandering in de huidige politieke situatie, zou dat het voor hen aanzienlijk moeilijker maken om zichzelf te verraden. "
Deze redenering is niets minder dan de hoop dat we ooit op een dag opnieuw samen kunnen gaan met Belgen tegen hun regering - en zou dat mogelijk zijn zonder een nieuwe oorlog? Of moeten de heren die verantwoordelijk zijn voor deze straffen zelfs overwegen om Vlaamse autonome bewegingen door onze regering te promoten, zelfs in vredestijd? Noch zij, noch onze regerende instanties zullen zo dom zijn!
In ieder geval: hier door het Reichsgericht, niet door een Beiers "People's Court", is een man veroordeeld wegens verraad zonder dat zijn schuld is bewezen, en volgens een reden die is opgelegd, niet alleen in het binnenland, maar ook in het buitenland Twijfels doen rijzen over de loyale houding van Duitsland.
Schleunige Herziening moet worden geëist. En tot dan de gevangene vrijlaten. Wandt is 1923 in de gevangenis sinds december. Zelfs als er geen twijfel bestaat over de postkamer, heeft hij de gevangenisstraf van twee jaar voor anderhalf jaar opgelegd. Hij bracht ook negen maanden in hechtenis door. Maar als iemand hem zijn recht niet wil verlenen, geef hem dan genade.
1925, 24 Max Barth
Heinrich Wandt kreeg 1926 in februari gratie vanwege het "alarm" veroorzaakt door de Wandt-zaak in België.