Fiedler studeerde aan 1913 in de theologie van Leipzig en was aanvankelijk parochiaal vicaris in Planitz in Saksen. 1918 was hij in Leipzig met een proefschrift over Gustav Theodor Fechner zum Dr. phil. PhD. Op de 23. Oktober van hetzelfde jaar leidde hij de doop van Elizabeth Mann door, het vijfde kind van Thomas en Katia man, Thomas Mann, met wie hij sinds 1915 correspondeerde, rapporteert hierover in hexameters im Lied van het kind, Manns literaire portret van de 'spirituele jeugd' is niet vrij van afstandelijke ironie en gewonde Fiddler; maar "onder de slachtoffers van de opname van Thomas Mann in het werk als materiaal voor chantage was hij een van degenen die verzoend konden worden" (Thomas Sprecher).[1]
Naast het kerkkantoor publiceerde hij veel. Zijn eerste anonieme gepubliceerde pamflet Lutheranisme of christendom? 1922 leidde tot zijn ontslag uit de kerkdienst. Hij ging naar school, eerst als basisschoolleraar, daarna als Studienrat in Neustadt an der Orla, beginnend bij 1930 in Altenburg als een religieuze leraar.
Aan het einde van 1932 weigerde Fiedler in de klas Fritz Sauckel (NSDAP), de Thüringer minister van Binnenlandse Zaken, om vastgestelde propaganda uit te voeren. Hij leefde toen als Journalist in Dettingen aan de Main, Twee keer bezocht hij Thomas Mann in Küsnacht 1934 in augustus en 1936 in april, totdat hij bij 2 komt. September 1936 werd zonder opgave van redenen gearresteerd. Later leerde Fiedler dat de Gestapo arresteerde hem omdat hij een agent van een spionage rond Thomas Mann vermoedde.[2] Fiedler slaagde erin in de derde week van detentie te ontsnappen uit de politieke afdeling van de Würzburg Landgericht gevangenis, de grensovergang vond plaats op een boot over de Bodensee naar Zwitserland, waar hij de steun kreeg van Mann en de Europees centraal agentschap voor kerkhulp een baan als Pfarrer in St. Antönien ontvangen en 1947 was naturalized. Hij ontmoette ook Thomas Mann na zijn terugkeer uit de VS. Hun correspondentie ging door tot Mann's dood. De "belangrijkste uitspraken over religie en religiositeit", die verkrijgbaar zijn bij Thomas Mann, zijn te vinden in antwoordbrieven aan Fiedler.[3]
Hij verliet zijn parochie bij 1955 en bracht zijn pensioen door in volledige afzondering in Ticino.
Bron: https://de.wikipedia.org/wiki/Kuno_Fiedler
Voor Kuno Fiedler zie ook:
Klaus Bäumler
Kuno Fiedler (1895-1973)
Een Duits lot - om te ontkomen aan vergetelheid
gepubliceerd in:
Dirk Heißerer (ed.):
Thomas Mann in München
Lezingenreeks Zomer 2003
Thomas Mann Series Serie Volume 2. München, Peniope, 2004
Een hoogtepunt op Kuno Fiedler werpt de volgende beschrijving op van de echtgenote van Erich Schairer, Helene Schairer, geboren. Lutz (1889-1981)
Kuno Fiedler en de III. rijk
Dr. Fiedler stopte zijn artikelen voor de zondagskrant zorgvuldig in omslagen. Degenen die oren hadden om te horen, hoorden en begrepen de oproep: Duitsland wordt wakker! De leiders van de III. Reiches attent en sloot hem op in de gevangenis in Würzburg. Er was niets over bekend, en Erich Schairer had er lange tijd geen idee van. Het moet rond de zomer van 1935 zijn geweest toen Erich Schairer door zijn vriend Owlglass werd uitgenodigd voor een paar dagen ontspanning in Fürstenfeldbruck. Zijn gezondheid had het dringend nodig, ik was alleen in huis en tuin met de kinderen, waar altijd veel werk was. Op een ochtend werd er in de studeerkamer van Erich Schairer voorzichtig op een raam geklopt; het was op de begane grond aan de straatkant. Ik ging je. keek naar mij, een vreemdeling stond voor me - een kennis in slechte kleren, met een onzorgvuldig gezicht en een bijna toonloze stem. Stotterde vroeg: "Is Schairer hier?" Ik moet hem absoluut spreken! ”-“ Helaas is hij ongeveer 10 dagen weg! ”. En de ander zei toen: “Ik was Kuno Fiedler, gisteren ontsnapt uit de gevangenis in Würzburg, ik heb geen cent, de politie achtervolgt me, ik moet zo snel mogelijk de grens naar Zwitserland oversteken. Schairer is me nog steeds een vergoeding verschuldigd voor sommige artikelen in zijn krant, "hij keek angstig alle kanten op, stond buiten het huis -" Ik wil hier niet gevonden worden. "Ik had niet het gewenste bedrag in huis, en bankrekeningen we hadden het toen ook niet, mijn huishoudster was de huisbaas die me, afhankelijk van wat hij had, contant in marken betaalde. 'Ik kan je nu niets geven! Kun je morgen weer komen? 'Dat accepteerde hij, ook omdat hij zo onrustig en gehaast was, en rende snel de straat af naar Esslingen. - Ik dacht toen: wat nu, mevrouw Schairer - het geld, wie geeft me dat zo snel zonder dat ik de reden voor de noodzaak geef? Ik had maar een paar markeringen op zak omdat ik verwachtte dat de meester van het huis snel terug zou komen, erg dat er geen geld in huis is, er is geen geld in huis - maar er komt een gedachte bij me op. Kreszens, het goede dienstmeisje van toen, ze legde haar mooie maandloon in haar nachtkastjela, ze zette dat niet op de bank, ze wilde het sparen voor een latere uitzet en af en toe eens kijken en tellen hoeveel het al was. Schairer betaalde zijn werknemers iets meer dan normaal om zijn christelijke sociale denkwijze te tonen. En ik vertelde het meisje dat ik dit graag zou willen lenen aan een vriend van het huis die plotseling een grote behoefte had en morgen 120 miljoen van mij zou krijgen. De huisbaas zou het door haar vervangen als hij terugkwam. En de goede Kreszens hielpen graag.
Dus kwam de volgende dag. In de vroege ochtend stonden er twee politieagenten voor de voordeur. Ze wilden Dr. Spreek Schairer. "We waren gisteren in Stuttgart in zijn kantoor en hij was er niet meer", wilden ze hem hier ontmoeten voordat hij naar zijn kantoor ging. "Maar mijn man is helemaal niet thuis, hij is een paar dagen in Fürstenfeldbruck geweest om te ontspannen en zal over ongeveer acht dagen terug zijn op de redactie." Op dit soort momenten staat hij echt onder goddelijke bescherming. Ik zou in groot gevaar zijn geweest als de twee naar mij waren gekomen nadat Dr. Fiddlers zouden hebben gevraagd. Ik was niet zo lenig om excuses te verzinnen dat alles fout was gegaan, maar volgens mijn openhartige en natuurlijke antwoord dachten ze er niet over na en vertrokken.
Tijdens de Hitler-heerschappij in het Derde Rijk woonde Erich Schairer met zijn gezin in Sulzgries, een voorstad van Esslingen bij Stuttgart. Beneden in het dal van Stuttgart had hij een redactieruimte voor de publicatie van zijn zondagskrant. Schairer was een groot tegenstander van het naziregime, dat werd als vanzelfsprekend beschouwd. Het was moeilijk voor hem om het hoofd boven water te houden zonder dat het hem verboden was kranten te publiceren vanwege zijn eerlijkheid en bereidheid om te vechten. Hij was slim, superieur aan de constante dagelijkse pesterijen, waarover hij nauwelijks een woord sprak tegen de mensen om hem heen. Zijn gezin met zes schoolgaande kinderen leefde onder eenvoudige omstandigheden goed beschermd op de Sulzgrieser Höhe, waar hij een oude boerderij had gekocht, de voormalige herberg "zum Bären". Deze was ruim opgezet en had een grote tuin rondom het huis vol bonen en bessen met een boerenweide en daarachter als afbakening een grappig en helder stromend beekje. Erich Schairer was erg netjes, wee als er geen tuinhark op zijn plaats kon worden gevonden. Alles wat hij kreeg was van grote eenvoud, maar alles moest bruikbaar en solide zijn. Ook al had hij weinig geld, hij kocht in ieder geval de beste kwaliteit. Op deze manier stapelde zich niets nutteloos op en kon je het huis in goede staat houden. In de stad Stuttgart had hij veel vrienden en volgers, lezers van zijn krant, die hij graag uitnodigde in zijn Sulzgries-huis voor een glas wijn of een zelfgemaakte Zwabische appelcider. Er werd ook huisbrood gebakken door de huisvrouw, hij kocht het meel zelf van de boeren op de Schwäbische Alb, waar hij er zeker van kon zijn dat hij de pure gave van God ontving en geen gemengde goederen, niets ertussenin: 'spelt' een soort tarwe die geen grote oogsten oplevert en alleen op de Alb werd verbouwd. Deze beschrijving van de binnenplaats en tuin van het huis is bedoeld als inleiding op een gebeurtenis die ik al heel lang van plan was op te schrijven. Het is een eigentijds document uit de III. Rijk en moet van tijd tot tijd worden opgefrist, want we staan nog steeds voor de eeuwwisseling en moeten nog steeds de vruchten dragen van deze "heroïsche tijd". Zoals Erieh Schairer destijds profeteerde en erover sprak met een bezorgd hart: "Onze kinderen en kleinkinderen zullen er nog steeds voor moeten boeten!"
Zijn kantoor, waar hij zijn weekblad bewerkte, bevond zich aanvankelijk in de lagere Königstrasse, niet ver van het station, een bescheiden ruimte, een eenmansoperatie; Redacteur en schrijver, drukkerij en verzending, alles onder zijn toezicht, abonnees gaan door, reclamecollector! De per post verzonden exemplaren (verzonden met verpakking) werden 's avonds gedeeltelijk in de familiekring vervaardigd. Het zei ook dat waar een wil is, een weg is. Met slimheid en grote vaardigheid verliep dit alles volgens plan. Hij moest zich ook inspannen om werknemers te vinden die zijn kijk op het leven deelden en die ook bovengemiddelde beoordelingen hadden. Een van deze was Dr. Kuno Fiedler. Net als Erich Schairer werd hij opgeleid als theoloog, maar verliet het geweten al snel vanwege gewetensvragen. “Hij schreef, alleen wonend in een klein huis in de Main Valley, omgeven door wijngaarden:“ The Levels of Knowledge ”, een filosofisch boek dat erkend werd. Fiedler was, net als Er1ch Schairer, een grote tegenstander van het Hitlerisme.Vanaf het begin van zijn triomfantelijke kreet durfde hij absoluut niet en zette hij een notitieboekje op waarin hij in het geheim verzamelde, horen zeggen van de mensen, waarin hij over de duivels leerde door middel van kranten en radio in westerse landen de nazi's kwamen op het spoor. Een paar uur later klopte het opnieuw op het raam van het landhuis. Dr Fiedler stond buiten. Deze keer een beetje meer gecomponeerd en rustig. Hij had de nacht kunnen doorbrengen met uitgebreide kennissen in de Neckar-vallei, zij begrepen zijn situatie en hij kon zijn honger daar stillen. Hij vertelde me toen iets over zijn ontsnapping uit de gevangenis. Toen hij in een gevangenispak op straat stond en zo snel mogelijk de straat wilde oversteken, was er een huis dat een balkon had gebouwd in het appartement op de begane grond, dat nauwelijks een meter boven de grond was. Daaronder vond hij beschutting, hij lag achter de muur van het huis, zodat je hem niet kon zien vanaf de straat. Daar wachtte hij de nacht tot het hoofdverkeer op de weg was verdwenen en probeerde met een vrachtauto verder te rijden. En echt - zo'n begripvolle kapitein van de Landstrasse, die in zijn werk vaak avontuurlijke dingen had meegemaakt, was goedhartig genoeg om de vluchteling mee te nemen; hij reed naar het zuiden naar waar Fiedler maar heen wilde. - Fiedler kreeg het geld dat hij had beloofd, daarna kreeg ik een tijdschema om zijn verdere reis te bepalen, via Ulm-Bodensee. Met een sneltrein tot aan Ulm kon men - maar met tegenzin - hierin worden verrast door een treinbesturing, maar zonder dit snelle transport naar Ulm had hij de Bodensee niet op dezelfde dag kunnen bereiken. Vanaf daar in zigzag op kleine spoorlijnen, en hij kwam eigenlijk 's avonds in de voorgestelde plaats Allensbach am Untersee. Daar had een schilder met de naam Marquard een huis met bord, het hele jaar door in het grensgebied en in de zomer waren er gasten uit Duitsland, ze namen er zoveel op als de alleenwerkende huisvrouw aankan. Erich was er al met zijn oudere kinderen.
Erich Schairer, die deze dagen bij vriend Owlglass logeerde, wilde van daaruit naar het meer. Het mooie, warme weer lokte uit tot zwemmen en varen. Toen Erich kwam, was het hele huis bezet, maar Marquard, die een trouwe lezer was van zijn zondagskrant, accepteerde dat de meeste gasten uit Duitsland kwamen, het was de tijd van "Heil Hitler" hoera patriottisme, men was niet langer volledig en famille. Die late avond kwam er een andere gast het huis binnen, een onverwachte, Erich Schairer kon zijn ogen niet geloven - dat is Dr. Fiedler, dat kan niet, hij zit in de gevangenis in Würzburg. Maar hij was het - hoe durfde dat samen te brengen, dus sommige nazi's onder hetzelfde dak met iemand die werd vervolgd door de Führer! De drie niet-nazi's zaten nog bij elkaar. en er ontstond een wijs plan.
De volgende ochtend werd in het pension aangekondigd: “Vandaag gaan we samen op reis naar Zwitserland, er is plaats voor 24 personen in de boot. Je kunt daar naar een coffeeshop gaan en merkloze suiker kopen. Terug in de avond. Het mooie weer moet vandaag worden benut! ”Velen reden mee, de grenswachten kenden Marquars en zijn koffiegasten, bij de grens werden ze geteld en genoteerd. Bij het terugrijden zei de grenswachter: "Er wordt iemand vermist!" En Marquard zei: "Dat was een Zwitser uit Bern die terug wilde, het was aangekondigd!"
En dus Dr. Kuno Fiedler over de grens reisde naar Bern en werd hartelijk ontvangen door de Zwitserse president, omdat hij informatie kon geven over twee Zwitsers die in Hitler's Duitsland waren verdwenen en die ook als verdachten werden vastgehouden in de gevangenis van Würzburg.
(Met lichte correcties in de formulering van een getypte versie, die Helene Schairer rond 1980 aan haar zoon Eberhard dicteerde.)