- Yg. 1926, nr. 25 -

In Hannover gedragen studenten zich opzettelijk, bewust en systematisch als boefjes door professor Theodor Lessing te verleiden, zijn colleges te verstoren, hun eigen lessen over te slaan, vergaderingen te houden, hun lessen niet te leren, demonstratieritten te maken, zinnen te zingen in de wereld waarin ze hebben niets gedacht en anderen kunnen niets denken. De Stahlhelm voedt hen, de reactionaire kuikens van andere Duitse universiteiten sturen hen sympathie-bijeenkomsten, houden vergaderingen, ensceneringen en kondigen tragisch en officieel speciale stakingsdagen aan, waarin ze zichzelf eraan herinneren door fysiek afwezig te zijn in de collegezalen dat ze anders zijn, met de Wat je graag in je kringen brein noemt, is er niet. En dit alles uit medeleven met hun mede-geesten. Slechte jongens sympathiseren altijd met elkaar.

Het hele studentenlichaam van de technische hogescholen in Duitsland, samen met een paar commerciële hogescholen, samen met enkele landbouwscholen, samen met enkele 'echte' universiteiten, samen met een aanzienlijk aantal niet-academische idioten schuimt, kwijlt, raast tegen een enkele man. Een hoofddocent, een Republikein, een antimilitarist, een eenvoudig maar helder denkende persoon. Een Jood.

En deze kleine Jood, die overigens niet eens van pure Joodse afkomst was, protestants was geweest en zich vrijwillig tot het jodendom had bekeerd, heeft zijn voorhoofd, de ontketende menigte Duitse Teutoonse jongeren, waarachter de rechtse partijen met hun pers, rijke ouders met hun geld en benadeelde professoren zitten staan ​​met hun haat en autoriteit om te trotseren, te trotseren. Hij geeft niet toe. Hij wil zijn baan niet opgeven, hoewel zijn directeur hem duidelijk vertelde dat hij terughoudend was om hem te beschermen, hoewel zijn collega's hem in een document van schaamte hadden achtergelaten uit angst voor de dreigende sluiting van de universiteit, en zelfs de stadsrechter Hannover had het voorhoofd om van hem het vrijwillig ontslag te eisen.

Wat heeft Lessing gedaan? Welnu, afgezien van het feit dat hij een Jood is en de enige van de Hannoveraanse professoren wiens naam de Duitse grenzen is gepasseerd, heeft hij een aantal boeken geschreven die een wereldbeeld onthullen dat niet in betere kringen wordt gewaardeerd. Vervolgens publiceerde hij in de persrapporten over de zaak van Haarmann, die niet sympathiek waren voor de rechtbank en alle betere burgers. En vorig jaar, toen de kandidatuur van Hindenburg werd gepromoot, schreef hij een psychologische studie van Hindenburg in de grootste krant van de Duitsers in Tsjechoslowakije, die de linksen verbaasde voor hun matiging, maar de reactionairen, omdat ze niet in de algemene hoera pasten Woede heeft gecompenseerd.

Daarom dus de ketel van de jeunesse dorée tegen Lessing. Het woeden van losgelaten massa-instincten tegen die ene.

De academische jeugd van vandaag gedraagt ​​zich als een menigte zoals Janhagel. Er waren tijden dat de jonge Duitse studenten zichzelf opofferden voor een groot doel. Terwijl elk van hen zichzelf opgaf, gaf het op voor de generaal. Tegenwoordig offeren ze zichzelf niet op; Vandaag willen ze opofferen: een ander, een individu, op het altaar van hun dorst, hun politieke intrige, hun groene onbeschaamdheid. Op dat moment gooiden 1813, 1848, 1914 zichzelf studenten, klaar om te gaan voor iets groots - ja, zelfs 1914! Ze maakten zichzelf niet belangrijk, maar vernederden zichzelf vrijwillig voor de zaak waarin ze geloofden. Of het geloof goed, waar of slecht was, bedrieglijk is secundair. Het was nederigheid, service, bescheidenheid en daarom grootheid in hun acties. Maar vandaag oefenen ze zelfingenomenheid, zelfingenomenheid, ondeugende wielterreur tegen een enkele man. Dat is hun moed. Dat is hun moed.

En daar zijn ze nog steeds trots op. Een ellendige trots, dat!

1926, 25, Max Barth