- Yg. 1922, nr 14 -

Kompromis kontroluje dzisiejszą sytuację. Mamy czas na połówki. Pewien radykalizm jest zauważany publicznie, ale przy bliższej inspekcji nie jest tak źle; to głównie radykalizm słów. Dmuchacie się w zwroty i piękne słowa; ale z niepokojem powstrzymuje się od sytuacji, w których można by poważnie potraktować wszystko, co jest bronione i trąbione w świecie.

Dzisiaj ludzie nie mają już odwagi robić tego, co nakazuje im własne sumienie. Jego pozbawione charakteru meandry i dostosowywanie się do „danych faktów” to nic innego jak tchórzostwo przed drogim sąsiadem. Z niechęci i gnuśności zgwałcił swoje sumienie. Dobrowolnie wyrzeka się czystego górskiego powietrza, do którego można się dostać tylko przez mozolne wspinanie się, i zadowala się nizinami, w których przyjemny zmierzch delikatnie przykrywa słabości i półśrodki. Świat nieszczęsnej pociechy przyciąga tu człowieka, kiedy „klasyfikuje się”, stara się upodobnić do dobrze wychowanego, porządnego zwykłego obywatela. Wkrótce zostanie beznadziejnie zagubiony. Sumienie się uspokoiło. Człowiek uniża się i duchowo więdnie. Dochodzi do takiego stanu umysłu, który karmiony niepewnymi, mglistymi złudzeniami traktuje życie jako coś, z czym trzeba sobie radzić w możliwie najwygodniejszy sposób. Świat ma innego filistyna.

Oczywiście są wyjątki. Bogu dzięki Ale niestety tak jest: wszyscy zachowują dziecięcą naiwność za wyjątkiem. Wchodzi się, tak, oboje oczu i udaje, że wszystko jest w idealnym porządku. Tak, istnieje bezpośrednia niepewność co do głębszego zaangażowania się w siebie, aby nie napotkać słabych punktów. Pragnie się pozostać w dwuznaczności, aby nie zostać wyrzuconym z równowagi emocjonalnej przez błędy, które odkryto w rażącym świetle dziennym.

Ten strach sam w sobie jest tchórzostwem. Wiadomo, że zawartość elewacji nie odpowiada. Z próżności, nudy i lenistwa człowiek niespokojnie zachowuje się tak, jakby to był przypadek. Zwykle nie jest, przynajmniej w młodości. Byłoby okropnie, gdyby tak było. Jednak powoli, z biegiem lat, równowaga zostaje ustalona. Natura zawsze odwet. Koryguje człowieka wewnętrznie do tego, co początkowo udaje i, dzięki Bogu, nie jest jeszcze wewnętrznie. Wygląd zewnętrzny i wnętrze wkrótce będą odpowiednie. Proces ten jest powolny i niezauważalny. Połowa środków sama się zemści. Nadzieja pączka wolnej ludzkości nigdy nie staje się słodkim owocem. Z karłowatości, bez powietrza i światła, rośnie słaba roślina.

Najgorsze jest to, że ci ludzie nawet nie wiedzą, jak okaleczeni są. Nie jest już możliwe, aby zdali sobie sprawę z tego, jak ponurym ześlizgnęli się ze swojego tchórzostwa, wiecznego odstępstwa i pracy od tego, co prezentowali w młodości jako pełne nadziei podejście do wolnej ludzkości.

Ponieważ wewnętrzna transformacja zachodzi powoli i niezauważalnie, uważa się, że różni się od tego, kim naprawdę jest. Samooszukiwanie się stało się drugą naturą. Po prostu nie można już samokrytycznie stwierdzić, że jest osobą o słabej osobowości, która pozwala się ograniczać i determinować przez wszelkiego rodzaju nieistotne rzeczy w swoich działaniach.

Ta bezmyślność i złudzenie jest najsilniejszym inhibitorem całej ludzkiej ewolucji.

Tworzy poduszki do odpoczynku, na których zaświta się samowystarczalny. Żadna myśl nie jest konsekwentnie przemyślana do końca; każdy po prostu ułożony w najwygodniejszy możliwy sposób. Potrzebujesz wygodnej religii, o której miło jest marzyć. Wszystkie jego winy są zapisane w ogólnej grzeszności i zepsuciu natury ludzkiej. Dla wygody szuka się Zbawiciela. Wysokość i głębia jego ducha, jego chód, który mógłby stać się wzorem, zostaje przeniesiony daleko w sferę boskości. Pozostaje słaba wiara, niejasny sentymentalizm. Ostateczne decyzje zawsze zapadają w „życiu pozagrobowym”. Po tej stronie jest opowieść o półśrodkach i słabościach.

Jest to porządek ustanowiony przez Boga, to znaczy półśrodków, co ma niewielkie znaczenie. Nie ma żadnej wartości, aby wiele zmieniać: trzeba się temu poddać.

Bezmyślność nie tylko w religii, ale we wszystkich dziedzinach życia! Nikt nie odważy się być sobą. Jeśli tak, to musi iść drogą ukrzyżowań. Mistyczny oddech boskości unosi się wokół „ludzi” w takim otoczeniu. Całe połówki stają się świętymi.

Na szerokiej drodze półśrodków rasa ludzka wkrada się w niepewną przyszłość. Czuje się dobrze

1922, 14
Hans Müller